W dniu 12 grudnia 2016 r. zapadło istotne dla praktyki nadzorczej orzeczenie NSA dotyczące ważnego zagadnienia prawnego.

W sprawie o sygn. akt II GSK 1924/15 NSA odrzucił zarzut procesowy, oparty na wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z dnia 29 kwietnia 2014 r. (II GSK 320/13), w którym wyrażono pogląd, że do członków KNF rozpatrujących wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy znajduje zastosowanie art. 24 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23).

Wyrok NSA jest już drugim, po wyroku z dnia 24 czerwca 2016 r. (sygn. akt II GSK 366/15), od czasu orzeczenia z dnia 29 kwietnia 2014 r. potwierdzeniem, że dotychczasowa linia orzecznicza NSA  jest uznawana za obowiązującą, a wyrok z dnia 29 kwietnia 2014 r. miał charakter incydentalny. Zgodnie z nią zamiarem racjonalnego ustawodawcy było stworzenie systemu, w którym typowy niedewolutywny środek odwoławczy, jakim jest wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jest każdorazowo rozpatrywany przez ten sam wyspecjalizowany organ nadzoru, to jest KNF.

NSA powtórzył, że wprowadzenie ust. 7–9 do art. 11 ustawy  z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze na rynkiem finansowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 174, z zm.), w zakresie interpretacji tego przepisu, w żaden sposób nie zmieniło zasad procedowania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy co do składu Komisji i wyłączania jej członków. Dodanie tych przepisów wprowadziło jedynie formalny tryb wyłączania członków Komisji, szczególny w stosunku do trybu przewidzianego w Kodeksie postępowania administracyjnego. Stosowanie bowiem ogólnych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w tym przedmiocie w stosunku do członków Komisji, jako specyficznego organu kolegialnego, wywoływało wątpliwości proceduralne. Wprowadzenie art. 11 ust. 7–9 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym, w najmniejszym stopniu nie zmieniało natomiast podstaw i zasad wyłączenia członków Komisji.

_____________________________

¹Zgodnie z dotychczasową linią orzeczniczą (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2012 r. – II GSK 1068/11 stanowiący podsumowanie linii orzeczniczej w tym zakresie) oraz licznymi ekspertyzami prawnymi (ekspertyza prawna prof. dr hab. Marka Szewczyka, opinia prawna prof. UŚ dr hab. Grzegorza Łaszczycy, glosa dr hab. Marcina Dyla, glosa prof. Wojciecha  Chróścielewskiego), stanowiskiem doktryny prawa administracyjnego (Zbigniew Kmieciak, Zarys teorii postępowania administracyjnego, Warszawa 2014, s. 139 ) i prawa rynku kapitałowego (Prawo rynku kapitałowego, komentarz pod red. T. Sójki, Warszawa 2015, s. 1474 i n.) poglądu NSA z wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r. na gruncie jurydycznym (stosując różne metody wykładni) w żadnym wypadku nie można było podzielić.