W dniu 24 czerwca 2016 r. zapadło istotne dla praktyki nadzorczej orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego (sygn. akt II GSK 366/15) dotyczące dwóch ważnych zagadnień prawnych:

1.    NSA odrzucił zarzut procesowy, oparty na wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z dnia 29 kwietnia 2014 r. (II GSK 320/13), w którym wyrażono pogląd, że do członków KNF rozpatrujących wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy znajduje zastosowanie art. 24 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r. poz. 23).

Wyrok NSA jest pierwszym od czasu orzeczenia z dnia 29 kwietnia 2014 r. potwierdzeniem, że dotychczasowa linia orzecznicza NSA¹ jest uznawana za obowiązującą. Zgodnie z nią zamiarem racjonalnego ustawodawcy było stworzenie systemu, w którym typowy niedewolutywny środek odwoławczy, jakim jest wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, jest każdorazowo rozpatrywany przez ten sam wyspecjalizowany organ nadzoru, to jest KNF. 

NSA potwierdził, że wprowadzenie ust. 7-9 do art. 11 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze na rynkiem finansowym (Dz. U. z 2016 r. poz. 174, z zm.), w zakresie interpretacji tego przepisu, w żaden sposób nie zmieniło zasad procedowania wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy co do składu Komisji i wyłączania jej członków. Dodanie tych przepisów wprowadziło jedynie formalny tryb wyłączania członków Komisji, szczególny w stosunku do trybu przewidzianego w Kodeksie postępowania administracyjnego. Stosowanie bowiem ogólnych przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w tym przedmiocie w stosunku do członków Komisji, jako specyficznego organu kolegialnego, wywoływało wątpliwości proceduralne. Wprowadzenie art. 11 ust. 7-9 ustawy o nadzorze nad rynkiem finansowym w najmniejszym stopniu nie zmieniało natomiast podstaw i zasad wyłączenia członków Komisji.

2.    NSA odrzucił zarzut materialny sprowadzający się do tezy, że obowiązek niezwłocznego przekazania informacji poufnych organowi nadzoru i publicznej wiadomości nie obejmuje obowiązku pozyskania tej informacji od spółki zależnej w ramach funkcjonowania emitenta na rynku finansowym i działalności gospodarczej poprzez właściwe zorganizowanie przepływu informacji w ramach organizmu gospodarczego jaki tworzy „spółka matka” wraz ze „spółkami córkami”.

Obowiązek przekazywania informacji poufnych nie obejmuje jedynie informacji źródłowych powstałych wyłącznie u emitenta, obejmuje również informacje płynące od spółek zależnych zobowiązanych do przekazywania „spółce matce”. Przyjęcie odmiennej interpretacji należałoby uznać za próbę przerzucenia odpowiedzialności za sytuację niepoinformowania rynku o istotnych dla emitenta zdarzeniach gospodarczych na spółki zależne, które np. nie będąc emitentami (spółkami publicznymi), nie musiałyby przekazywać istotnych dla inwestorów informacji na rynek.

NSA podtrzymał interpretację ujętą w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2012 r. (II GSK 1926/11) stanowiącą, że emitent jest zobowiązany jako spółka publiczna do prawidłowego i terminowego wykonywania obowiązków informacyjnych, a realizując tę powinność powinien tak zorganizować przepływ informacji w swojej grupie kapitałowej, aby podmioty zależne przekazywały mu dotyczące jego informacje podlegające upublicznieniu na podstawie obowiązujących przepisów prawa niezwłocznie po ich uzyskaniu. Brak takiej organizacji obciąża emitenta odpowiedzialnością za nienależyte wykonywanie obowiązków informacyjnych. 

Wyrok NSA jest prawomocny.

________________
¹Zgodnie z dotychczasową linią orzeczniczą (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 stycznia 2012 r. - II GSK 1068/11 stanowiący podsumowanie linii orzeczniczej w tym zakresie) oraz licznymi ekspertyzami prawnymi (ekspertyza prawna prof. dr hab. Marka Szewczyka, opinia prawna prof. UŚ dr hab. Grzegorza Łaszczycy, glosa dr hab. Marcina Dyla, glosa prof. Wojciecha Chróścielewskiego), stanowiskiem doktryny prawa administracyjnego (Zbigniew Kmieciak, Zarys teorii postępowania administracyjnego, Warszawa 2014, s. 139 ) i prawa rynku kapitałowego (Prawo rynku kapitałowego, komentarz pod red. T. Sójki, Warszawa 2015, s. 1474 i n.) poglądu NSA z wyroku z dnia 29 kwietnia 2014 r. na gruncie jurydycznym (stosując różne metody wykładni) w żadnym wypadku nie można było podzielić.